Hola!

Even een kort berichtje tussendoor: aangezien het ernaar uitziet dat ik voorlopig nog wel even in Spanje (EcoDharma) zal blijven rondhangen, ben ik geswitched naar een Spaans mobiel nummer (goedkoper): 0034 698 431 424.
(Zal heel af & toe ook Nederlandse nog checken - en Ugandese...)

Muchos liefs & buenas noches!
xx Nikos

Kiekeboe!

't Is een tijdje geleden, maar hier weer eens een berichtje - vanuit de Spaanse middle of nowhere dit keer! Ik zal deze plek nog een tijdje aanhouden met de intentie af & toe iets te laten horen vanuit Spanje, waar ik inmiddels na een zeer enerverende reis met vriendin Baukje (grootste uitdagingen: niet in elkaar zakken onder het niet geringe gewicht van de bagage en op tijd de bussen halen, in combinatie met mijn niet te onderschatten talent voor plannen...) eind vorige maand bij het EcoDharma center (zie eventueel http://www.ecodharma.com/) in de Spaanse wildernis terechtgekomen ben. Het gaat er hier weer heel anders aan toe dan waar ik de afgelopen tijd heb uitgehangen (Uganda en een paar weekies Nederland), maar net als in het Afrikaanse leven is het uitgangspunt hier ‘n zo simpel mogelijk leven te leiden. Hele toffe mensen - bunch of great crazy people together!

Ook hier is het nu weekend - unstructured/freedom, en zit nu even in de yurt (Mongoolse ronde tent) die doorgaat als office met heel af & toe (wisselvallig) internetverbinding...

Ik klim langs/op ridges/bergkammen, in bomen, overnacht met geiten in een grot, praat tegen lieve kleine courgettes en bungelende auberginetjes in de groei, dans de tango (seriously!), zelf dome (hut-achtig geval) opgebouwd waarin ik komende tijd zal 'huizen', geniet van versgeplukte moerbeien, en volg riviertjes waarover ik geruchten had gehoord dat ze naar de rockpools (natuurlijke meertjes tussen bij de rotsen) zouden leiden... Haha, wist alsmaar niet zeker of dat wat ik tegenkwam al 'de' pools zouden zijn, dus uiteindelijk na een vier uur durende hike langs de meest indrukwekkende grotten, stenen wallen/tunnels, dichtbegroeide bebossing en prachtige watervallen (variërend in grootte van een aantal centimeter tot een aantal meter) en muddy waters uitgekomen bij een watertje wat groot genoeg was om een soort van duikje in te nemen en... OOOOOOOOOOOOOOH - só refreshing! Na een paar uur spetteren & spatteren op een gegeven moment nog ‘n minuutje doorgelopen, en toen uitgekomen bij een weg ('de weg' - voor auto's enzo) met een bridge over the water en die gevolgd in de richting waar ik vermoedde dat EcoDharma zou zijn, waar ik uiteindelijk ook weer veilig ben aangekomen na twee hitchhike-acties. Yeahhh - viva la adventure!

Maar maak je geen zorgen; ik zorg voor mezelf en we zorgen voor elkaar. De natuur hier is elke keer weer wonderbaarlijk mooi, en ik voel me hier op m'n plek. Zal proberen binnenkort wat foto's te posten zodat jullie enige indruk kunnen krijgen van de adembenemende schoonheid van de Spaanse Pyreneeën. Zoals als vermoeden is de telefoonverbinding hier beetje onvoorspelbaar, meestal brengt een beetje uitvogelen door in verschillende richtingen te lopen wel enig bereik, maar dit kan ook zo weer foetsie zijn (door een langsdrijvende wolk bijvoorbeeld) en heb m'n telefoon niet altijd aan en dergelijke. Maar het is zeker een optie, af & toe! Qua internet... Er is hier een satteliet om signalen uit de ether te op te pikken, wanneer dit doorkomt en er genoeg zonne-energie is om dit te verwerken, dan is er soms internet. Dus ook dit is min of meer een mogelijkheid tot contact, maar old-fashioned post is natuurlijk altijd een optie!

Over Spanje volgt ooit meer, maar omdat er ook over Uganda nog veel te vertellen valt, eerst nog even terug naar 't Afrikaanse continent...

Waar ik na mijn werktijd in Kampala allemaal nog terechtgekomen ben, is toch wel zo indrukwekkend geweest dat ik daar nog een heel verhaal aan ga wijden. Dit keer hou ik het bij wat willekeurig bij elkaar geraapte dingen die me zijn bijgebleven van mijn tijd in Uganda, en die me nog steeds regelmatig doen lachen als ik eraan terugdenk...

Funfact 1# Homofilie is 'n compleet taboe in Uganda, maar het is wel heel normaal om twee mannen hand in hand over straat te zien lopen...

Funfact 2# Beland je opeens op een Ugandese bruiloft - als enige mzungu tussen niet minder dan 400 mudukavu's/zwarten... Waar traditioneel gegeten wordt met de handen. Maarrr als enige 'beschaafde' westerse krijg je dan toch maar een vork aangeboden op een bord, met een buiging (haha ja, nú kan ik er wel om lachen, maar toen voelde 't toch wel even als een awkward moment - en heb natuurlijk lekker tóch met m'n handjes gegeten).

Funfact 3 # Ook nog eens meegenomen naar een introductie... weetjewel? Nou, ik was er in ieder geval behoorlijk van overdonderd dat wat ik eigenlijk alleen uit films/verhalen ken, in Afrika dus de normale gang van zaken is: dat er een bruidsprijs wordt bepaald die door de man aan de familie van zijn (toekomstige) vrouw moet worden betaald...

Funfact 4# Met de big Ugandan family en de priester van 't dorp al zingend en dansend een berg beklimmen met uitzicht op lake Kyazanga aan de ene kant, en bananenplantages opgevrolijkt met hier & daar wat opiumplantages aan de andere kant.

Funfact 5# Niet uitzonderlijk dat geld uit een ATM (pinautomaat) halen toch al gauw een uurtje tot een paar dagen in beslag neemt. Door regelmatige stroomuitval bijvoorbeeld, en dat er dan een rij door het halve dorp staat als de boel dan uiteindelijk weer aan de praat is... Of omdat het een paar minuutjes per knop duurt voordat wat je intikt ook daadwerkelijk doorkomt en op het beeldscherm verschijnt. Geduld is een enigszins schone zaak.

Funfact 6# Persoonlijk bodaboda-record: gezellig met z'n 4-en op zo'n oud stoffig brommertje. Onpersoonlijk bodaboda-record: zeven mensen en een kip (ja... ècht!). Persoonlijk autotaxi-record (als in; personenauto's die vrijwel altijd dienst doen als taxi) : twaalf levende mensen en heel wat bagage mensen (tja, met schakel- en stapelmethode kom je uiteindelijk behoorlijk ver - dat er na het uitstappen/klimmen enige hersteltijd vereist is voordat je weer enigszins gecontroleerd kunt bewegen maar even voor lief genomen). Onpersoonlijk autotaxi-record: leidt tot taferelen die oproepen tot claustrofobie.

Funfact 7# Pech met de bodaboda - precies als je heuvelopwaarts gaat en je eigenlijk vóór middernacht ergens moet wezen en je natuurlijk toch al laat weg bent gegaan en dus in een kwartiertje een afstand van een half uur tracht af te leggen. Dat liep dus uit tot duwen naar de dichtstbijzijnde brommer-fix-plaats (het gaat echt te ver om 't een garage te noemen) en sleutelen totdat er weer een 'teken van leven' van de stalen ros uitkwam... Gelukkig werd de poort ook rond 01:00 uur 's nacht nog geopend.

Funfact 8# Nou... nijlpaarden slingeren hun poep dus inderdaad een slag in de rondte met die staarten van ze!

Funfact 9# Chimpansees nemen het optrommelen van de groepsleden wel heel letterlijk: ze trommelen de hele boel bij elkaar door flink enthousiast op de enorme, robuuste bovengrondse boomwortels van die speciale regenwoudbomen te bonken.

Funfact 10# De lokale bevolking van het West Nile gebied (Arua, noordwest Uganda) heeft zo z'n eigen gebruiken & gewoonten. Zeven jaar geleden was het maar, dat de kleren 'zoals wij die kennen' daar ten tonele kwamen. Daarvoor waren het hoogstens wat bananenbladeren die een en ander bedekt hielden. Sommigen houden deze 'klederdracht' nog steeds in ere, het is daar zeker geen uitzondering om meer dan halfnaakte mensen tegen te komen .

Funfact 11# Dat je even met de locals mee 'in town' gaat om mais tot meel te laten malen - en dan voorbij een stekkie met een televisie (uitzonderlijk!) komt, waaromheen het hele dorp en omstreken zich heeft verzameld met proviand en al om gezamenlijk naar het enige scherm in omstreken te kunnen kijken (en dat het enige wat ze daarvan afleiden kan een passerende blanke is , en dat ik dan dus toevallig die ene blanke moet zijn - tja, soort van wandelend beeldscherm-idee...).

Oh, als ik er zo weer aan terugdenk, prijs ik mezelf enorm gelukkig dat ik de kans heb gehad en genomen om deze reis/reizen te ondernemen... Zo kom je nog eens wat tegen!

Zo amigos, dat was het wel weer even voor nu. Nature is calling :)

Hasta la vista!

Veel liefs,
'n reizende strijdster

P.S. Wàrm hier! Overtreft momenteel geregeld de Ugandese temperaturen. 't Kwik stijgt gerust tot rond de 40 graadjes Celsius...

Nvuddeyo...

Oftewel: I have come back!

Gisteren weer geland op Nederlandse bodem. Hartelijk verwelkomd door trouwe vriend Sander en taata en maama! Webale/dankjewel! Echt fijn om weer dichterbij jullie te zijn, en om de katten en konijnen terug te zien en te kroelen! Maar ook voelt het somehow vreemd, om opeens weer terug te zijn in de westerse maatschappij - het zal ook nog wel even wat moeite/energie kosten om me daar weer aan/in te passen en er zijn zeker aspecten van het Afrikaanse leven die ik in ere wil houden...

Heb de afgelopen maanden zóveel meegemaakt, er is veel gebeurd - in m'n hart en hoofd. Ben teruggekomen met een hoop waardevolle ervaringen en een vernieuwde blik op het leven, en dat zal ik voor altijd met me meedragen.

Nou er weer wat meer/constanter internetverbinding beschikbaar is en er ook zeker nog een hoop belevenissen zijn die ik graag met jullie zou delen, zal ik binnen afzienbare tijd wellicht nog wat meer reisverhalen en foto's posten, maar... alles op z'n tijd! Dat is toch wel een van de grotere lessen die Afrika me heeft geleerd :)

Zo, dus nou eerst maar eens m'n tanden in een uit Uganda meegesmokkelde mango zetten..!

Into the Wild

I feel our pain and our confusion
and I wonder
I wonder how we forgot

That the ground, the grass, the earth
longs for the touch of our naked feet,
how the rain loves to caress our skin,
how the wind enjoys playing with our hair

I wonder when we forgot that we are all one
and that we are loved

Yes - despite everything we are loved
Wake up! Remember!

Remember that community is more important than things
Remember that and we might yet survive...

(Vrije creatie op een gedicht van de natuur)

* * *

Oh, de pure schoonheid van de natuur! Overweldigend. Adembenemend. Raak. Recht in 't hart. Geen ontsnappen aan.

Neushoorns! Bavianen! Giraffes! Olifanten! Buffels! Zwijnen! Antilopes! Leeuwen! Nijlpaarden! Krokodillen! Gieren! Kraanvogels! IJsvogels! Vlinders!Chimpanseees! Watervallen! Tropisch regenwoud!

Geen scheiding tussen de bomen en mij, of de lucht en mij. Of jou en mij. So much joy. Niet eens mijn vreugde, eerder stromend vanuit een diepe universele bron. Het is in de natuur dat ik me plotseling zo waardig kan voelen en zoveel respect voel voor alles om me heen. Dat het leven me even niet in de weg kan lijken te zitten. Pure overgave.

Een soort oergevoel van binnen dat zo duidelijk maakt dat we niet slechts deel uitmaken van de menselijke familie, maar de mensheid gezien/gevoeld als lid van de familie van dieren.

Onbeschrijflijk... Let us not be divided by the mind - bambi (please in Luganda).

P.S. Great thanks to the wildlife of Murchinson Falls National Park - Uganda!

P.P.S. Some pictures may follow before too long...

By the way

Hier een teken van leven vanuit het noordelijk deel van Uganda - Arua. Maak je om mij geen zorgen, ondanksalle goedbedoelde waarschuwingen, adviezen, en maningen is er hier met een beetje common sense echt niks aan de hand (en Kony is ook niet in de buurt). De vanuit Kampala acht uur durende busreis was one of mystique and wonder. Nice travelcompany - de aard van de mensen hier kan met recht vriendelijk worden genoemd - en my oh my, vol overgave genoten van the pure beauty of nature... De Nijl overgestoken (rough waterfalls!), vlak daarna de eerste wilde aapies (soort uit de kluiten gewassen doodshoofdaapjes) aangetroffen, en toen - vanuit het 'niks'... kuddes olifanten!! WAUW! En oh oh oh, wat is er nou heerlijker dan omringd door zonneschijn van mango's te genieten die je net zelf uit de boom hebt geplukt... :)

Van m'n toch al losvaste reisplan is uiteindelijk weinig terechtgekomen; bij de Ugandese familie waar ik na Kampala terechtgekomen ben, was zooo interessant dat ik daar pas begin deze week ben uitgevlogen. Zoveel gelukkige momenten!

Kijk m'n ogen uit hier - echt er valt nog zoveel meer te vertellen, maar vooralsnog is dit het weer even...

I just thoroughly love life at the moment! Sending you lots of sunshine!

Wereld van verschil

Wat een belevenis zeg! Dit alles; deze reis, dit leven, en je ziet nog eens wat... Weet niet echt waar ik moet beginnen (dus maar gewoon ergens, dan zien we vanzelf wel waar we uitkomen).

Na ‘n poosje kwakkelen en een week van ruim vertegenwoordigde lichamelijke malaise, ben ik er weer even flink aan herinnerd hoe wonderbaarlijk het eigenlijk is hoe en dat ons lichaam (meestal) werkt. Oh, ik ben zó blij ik me überhaupt weer fit genoeg voel om iets te schrijven! Heb even wat momenten doorgemaakt waarop ik eigenlijk niet meer zo nodig op welk werelddeel dan ook hoefde te zijn, en dan is het echt van onschatbare waarde en ‘n enorme steun (tussen de Ugandezen die zeer getraind zijn in de meest pijnlijke situaties afdoen met: 'You'll be fine!') om contact te kunnen hebben met 'het thuisfront'. Enorm bedankt daarvoor! Faraway so close :)

Door deze lichamelijk strijd is m'n bezoek aan de 'big 6' niet doorgegaan (anders had ik afgelopen dagen in de jungle tussen de chimpansees geslingerd), maar vooralsnog is het wel even indrukwekkend genoeg om me sterk genoeg te voelen om me, weliswaar nog steeds gewapend met zakdoek, hier weer tussen de snotaapies (ja, 'het heerst') te begeven. En wie weet wie/wat ik de komende weken nog allemaal tegen ga komen (naast mezelf)...

De andere vrijwilligster, met wie ik een kamer deelde, is afgelopen week (voorlopig...) weer teruggegaan naar Nederland en daarmee is ook meteen het vaste, dagelijkse contact 'van eigen bodem' foetsie (dus ben ik me nu op eigen houtje aan het verwonderen om de zeer interessante Ugandese manier van leven ). Prijs mezelf gelukkig dat we een aantal weken lief & leed hebben mogen delen hier in Kaja Nafasi en hier samen onze weg in hebben gevonden. Dankjewel Suus - heb ‘t goed!

Nu m'n kamergenootje hier dus niet meer is, zou je wellicht denken dat ik het rijk voor mij alleen heb... Nou, niet dus! Naast de steeds vaker terugkerende kindertjes (zal geen namen noemen...)met een onderdrukte glimlach op hun smoeltje die verraad dat ze eigenlijk best wel weten dat ze 'verboden gebied' betreden, vliegt/zoemt er ook regelmatig e.e.a. rond (niet problematisch overigens; een klamboe kan best handig zijn en muggenspul heb ik tot nu toe nog helemaal niet hoeven gebruiken), geregeld komt er ook een hagedisje langs, ‘n kikkertje komt ook wel eens voor, er is een muis in huis (wellicht ook een koudje gevat, want laatst heeft ‘ie een poging ondernomen om m'n zakdoek onder de deur door te slapen, haha!), en verder probeer ik me maar niet al te druk te maken over de nachtelijke verblijfplaats van de soms ondefinieerbare krioelende beestjes die me overdag soms verrassen (waar zou bijvoorbeeld die uit de kluiten gewassen kakkerlak die ik net in de badkamer tegenkwam heengegaan zijn?)...

Zoals in m'n vorige bericht ook al aangaf, is het in Kampala een drukte van jewelste en persoonlijk denk ik dat ook deze hoofdstad toch 'een beetje' vervuild en (hoewel op Afrikaanse wijze) verwesterd is. In town valt aan zwarte uitlaatgassen, hordes straatverkopers (met de meest uiteenlopende nutteloze rotzooi), een hoop stof, chaos en relaxte bedrijvigheid niet te ontkomen. Met dubbele gevoelens zit ik dit te typen; pas m'n tweede en toch alweer m'n laatste (wat langere) verhaal vanuit het Kaja Nafasi Family Home, aangezien ook in deze cultuur van taking it easy de tijd lijkt te kunnen vliegen en m'n 'werkperiode' er hier alweer bijna op zit. Niet echt bepaald de laatste werkweek zoals ik die me had voorgesteld, maar een grote oefening in geduld en rustig aan doen en luisteren naar wat m'n lichaam duidelijk probeert te maken. Tja, het is bij nader inzien ook niet niks - in zo'n geheel nieuwe omgeving terechtkomen blijft niet 'slechts' beperkt tot een ander continent, maar blijkt soms zelfs een wereld van verschil. Ook al zit m'n avontuur op het Afrikaanse continent er voorlopig nog niet op, met alle gebeurtenissen van afgelopen weken in/rond Kaja Nafasi ben ik voor mijn gevoel toch zeker al een hele boel bijzondere, indrukwekkende, eerstehands ervaringen rijker (voor de op meest creatievie wijze overgelopen poep- en piesbroekies draai ik m'n hand in ieder geval niet meer om...)!

Het kruipende knulletje (waarschijnlijkruim 1 jaar oud/jong)die laatst binnen is gebracht (achterlaten door z'n vader in een ziekenhuis); oooh wat een schatje - haha,en een boeffie! Heeft ook precies door op welke momenten hij welk bekkie moet trekken om mijn hart voor ‘m te laten smelten. Kleine charmeur!Nou is het natuurlijk de kunst om niet al te gehecht te raken (both sides), maar er is gewoon zoveel liefde! En zóveel warmte als zo'n levend wezentje zich dan uiteindelijk overgeeft in je armen, na een hevig gevecht tegen de slaap. Ik denk dat er geen woorden zijn die echt kunnen beschrijven hoe diep zulke gevoelens kunnen gaan :)

Maar het is natuurlijk niet alleen maar happy happy joy joy en van tijd tot tijd heel confronterend. Het lijkt soms zo onmogelijk om ook maar enig idée te hebben van wat er in die koppies omgaat... ‘t Kampioentje hier in het spontaan in schaterlachen uitbarsten, is ook degene die opeens aan kan komen rennen, flink bijten, en er dan weer gauw vandoor gaan. Ik bijt maar niet terug (stiekem vind ik het toch ook wel heel tof dat mijn naam - of in ieder geval iets wat erop lijkt - de eerste herkenbare klanken zijn die dit kleine monstertje ten gehore brengt), maar toch is het van tijd tot tijd wel even flink doorbijten/slikken om met deze plotselinge stemmingswisselingen om te gaan. Dan hoop ik soms maar dat het vertoonde gedrag niet het enige reflecteert waar zij zelf in hun vroege jeugd mee te dealen hebben gehad. Het is ook een oefening in loslaten en overgave, want ook al zou ik soms meer bergen willen verzetten - het meeste wat ik hier voor hen kan betekenen is waarschijnlijk om er gewoon simpelweg voor ze te zijn. Onvoorwaardelijke liefde schenken. Daar ontbreekt het de vaste medewerkers hier vaak aan; de tijd en dus mogelijkheid om al die kleine wondertjes behoorlijke persoonlijke en liefdevolle aandacht te kunnen geven. En dan hoop ik maar dat hoe klein mijn bijdrage soms ook voelt; dat m'n goeie intenties de hartjes van deze schatten toch echt bereiken en ze voelen dat ze het waard zijn om te leven.

Wat me nog steeds niet ongeroerd laat, is hoe aanwezig armoede hier is. Hoewel een van m'n laatst ondernomen activiteiten in Nederland nog het invullen van kwijtscheldingsformulieren was, word ik hier - net als iedere andere mzungu - toch al gauw gezien als wandelende geldbron. Best wel ongemakkelijk. En tegelijkertijd ook een soort van begrijpelijk. Heel dubbel.

Loop je over een van de zovele straatmarkten in Kampala - waar het heel normaal is om precies dezelfde waar eindeloos naast elkaar te verkopen (het schijnt in zekere mate nog te werken ook) - dan is het niet uitzonderlijk om meteen daarachter uitgestrekte sloppenwijken aan te treffen. Indrukwekkend. En pijnlijk (bij vlagen zelfs gruwelijk). Mensen hebben hier echte problemen (voorbij of hun meubels en gordijnen wel bij elkaar passen and such), maar je komt hier ook pure vreugde tegen (voorbij de overwinning van het bezitten van de nieuwste iPhone). Wat een blijdschap die kinderkoppies kunnen uitstralen als ze met zelf verzamelde bloemetjes, zaadjes en takjes in de weer zijn! Dan is het maar de vraag wat je eigenlijk onder armoede verstaat (materieel/emotioneel)? En welke soort rijkdom is nou echt het meest verrijkend? Was de mensheid vandaag de dag nou maar wat kundiger in (eerlijk) delen... Dilemma - want corrupte bezigheden lijken over de hele wereld aanwezig, in verschillende systemen in soms zeer verschillend jasje gestoken, waardoor vertrouwen en naïviteit algauw elkaars near enemies lijken te worden...

Er zitten zoveel verschillende lagen in een cultuur, wat dat betreft hoeft een mens denk ik nooit uitgekeken te raken. Dat verschilt natuurlijk wel van plek tot plek/mens tot mens(ook hier), maar over 't algemeen lijkt men zich hier niet zo druk te maken om eventuele verwachtingen van wie/wat dan ook. Zo spontaan/ongecensureerd. Hoewel ook dat een keerzijde kan hebben, over gevoelens/emoties praten is hier namelijk niet heel vanzelfsprekend en dat maakt dat er soms geen peil valt te trekken op hoe iemand zich nou echt voelt. Zo gaat het hier lang niet altijd zo easy-going als in eerste instantie wordt voorgedaan, en vooral naarmate ik hier wat langer ben en krijg ik steeds iets meer inzicht in hoe krom sommige dingen in elkaar steken. Life aint always fair... Maar ik blijf erbij dat het een enorm geschenk is dat ik dit avontuur zelf mee magmaken en aan levende lijve kan ondervinden hoe het leven óók geleefd kan worden.

Oja, waar ik nog steeds versteld van kan staan is dat men het hier serieus koud vindt... zodra de temperatuur onder de 25 graden dreigt te komen. Nou, je kunt je waarschijnlijk niet voorstellen hoe gauw de truien, vesten en jassen dan aangetrokken worden! En dat ik dan (al zwetend) in m'n shirtje over de Nederlandse temperaturen vertel en dat ze zich dan werkelijk waar in alle ernst af zitten te vragen hoe je in hemelsnaam kan overleven in een land waar het kwik zelfs onder nul kan komen. Haha!

De wet van entropie is ook hier volop van kracht (ook naar bed gaan vergt hier enige voorzichtigheid...), maar ook daarbij doet men hier z'n best om zich vooral niet al te druk te maken. God heeft hierin ook zeker een handje, want hee! Als God het wil, komt het vast allemaal wel weer op z'n pootjes terecht... Soms kan ik wel enigszins lachen om die mentaliteit, maar ook hieraan zit een keerzijde: eigen initiatief/innovatieve ideeën zijn vaak ver te zoeken. Dit zou je natuurlijk ook kunnen verkopen onder de noemer overspannenheidspreventie.... Maarja, ondertussen doen we wel al geruime tijd met z'n allen met één badkamer, aangezien de pleepot van de ander verstopt is en vandaar maar meteen de hele badkamer hermetisch afgesloten. Ach, de loodgieter komt vast wel eens... Het is alleen nog even de vraag wanneer. Eén ding is zeker: 'It'll be fine'!

Heb ondertussen ‘n soort van reisplannetje voor komende tijd verzonnen, en kijk er zeker naar uit om met eigen ogen wat meer van de schoonheid van dit Afrikaanse land te gaan ontdekken (na alles wat ik er tot nu toe vooral over gehoord/gelezen heb). Into the great unknown! Voor zover het hier zin heeft om te plannen, lijkt het erop dat ik komend weekend naar een wat afgelegener plek afreis om daar te proeven van het leven bij een familie in ‘n village in een wat meer rural environment: Kyazanga (zuidwestelijk gelegen, voor degenen met een atlas en interesse)... Zin in!

En totdat het er van komt om ook wat persoonlijker te reageren: hartelijk bedankt voor alle lieve, leuke, mooie berichtjes die ik van jullie mag ontvangen! Doet me echt goed :) M'n gedachten gaan meer dan eens jullie kant uit! Take care, crazy mzungus!

Tot... ooit :)
Veel liefs, Nikki

P.S. Of hadden jullie het graag nog wat meer van de hak op de tak gewild? :)

Eerste indrukken uit Afrika...

Hai mzungu's!

Hier m'n eerste bericht vanuit Uganda, met mijn eerste indrukken in/van Afrika. Ben hier nu bijna een week en elke dag weer is nog steeds vol verwondering. Over van alles. Echt. Life is so unorganised here! Het wordt ook steeds duidelijker dat tijd slechts een relatief begrip is. Ook stroom is hier lang niet zo vanzelfsprekend als in Nederland, vandaar ook dat er tot nu toe - ondanks eerdere intenties/pogingen - nog niet veel bericht van deze kant is geweest. Ik plaats dit bericht via Susanne's laptop (bedankt!), een mede-vrijwilliger uit Nederland. Ben blij dat zij ook hier is, dat we beide dit avontuur kunnen beleven en delen.

Nog geen week geleden dreunde het vliegtuig neer op Afrikaanse grond, deuren open, trapje af. En daar sta je dan, beide voeten op een heel ander werelddeel dan de dag ervoor... En dat valt niet in laatste instantie aan de temperatuur te merken - lekker warm zeg, ook zo midden in de nacht (niks niet vorst en dikke kleren aan!). Naar binnen bij het vliegveld om met z'n allen op een rijtje aan een lange houten 'balie' een formulier over ons geplande verblijf in Uganda in te vullen. Samen met een Fins meisje bedacht wat ze met al die (vrij vaag opgestelde) vragen zouden bedoelen en er maar 't beste van gemaakt. Door naar de rij voor Visa on Arrival en daar een leuk gesprek gehad met de op 't eerste gezicht behoorlijk nors ogende meneer bij 't hokje, wat hem uiteindelijk toch een zeer geïnteresseerde enthousiaste vriendelijke man deed blijken. Wat leuk, wat fijn - dat formele bezigheden toch op een heel informele manier kunnen plaatsvinden. Door naar de bagagebanden om daar, na wat onduidelijkheid bij de overstap in Istanbul, tot mijn grote opluchting te ontdekken dat ook m'n bagage is aangekomen op plaats van bestemming. Dan word ik (het is nacht, dus nog weinig te zien) vanaf het vliegveld in Entebbe naar Kaja Nafasi in Kampala gebracht, waar we worden onthaald door een groepje honden (twee van het huis, en een aantal op bezoek uit de buurt) en na wat hardnekkig getoeter/geklop worden we verder binnengelaten. Daar zie ik al gelijk het eerste dreumesje voorbij dribbelen... Korte rondleiding (de kindertjes liggen natuurlijk al in bed) en dan eerst maar eens naar bed.

Om later op te staan voor een dag vol indrukken. Een beetje (wederzijds) aftasten en voorzichtig wennen met de kinderen. Ook in zo'n warm land kost het even moeite om het ijs te breken. De caregivers (en guards) zijn overigens heel relaxed, daar kan ik best nog wat van leren. 'Don't panic over anything.' :)

Dan ga ik met Patrick (een van de guards) op stap, eerst lopen we naar de 'taxi-standplaats' en nemen daar een matatu/taxi-busje (dan is zo'n busje toch al gauw aan de kleine kant, als je ‘m nokkienokkie volstopt met mensen...) op weg naar Kampala town. Wat een bedrijvigheid aan alle kanten langs en op de weg. Voor mij is het allemaal ongekend ongeorganiseerd, maar de lokale bevolking lijkt precies te weten hoe alles in elkaar steekt. Nou, ik ben hier in ieder geval een nieuwe sport gaan beoefenen: aan de andere kant van de straat zien te komen... Maar ook op de stoep is het wel zo handig om op je hoede te blijven en tijdig weg te duiken voor de enorme vrachten die de mensen op hun hoofd vervoeren. Patrick blijft af & toe lachend op me wachten, wanneer ‘ie merkt dat hijzelf much more skillful is in het manoeuvreren door deze urban jungle dan deze nog vrij onwetende mzungu. We ontmoeten zijn broer, wisselen wat euro's voor Ugandese shillings en kopen hiervan een lokale sim-kaart. Dit alles neemt trouwens wel iets meer tijd in beslag dan het opschrijven van de vorige zin. Maar goed, te midden van al deze drukte hebben we dan ook alle tijd. De mensen hier schromen er trouwens ook totaal niet voor om te laten merken dat ‘n blanke huid eruit springt, en ik krijg op straat dan ook meer dan eens 'mzungu' te horen. Hier zit verder meestal niks achter, 't is voor hen gewoon een uiting van bijzonderheid, maar ik voel me hierdoor soms wel een levende attractie en het kost me wat moeite om daaraan te wennen. Soms kan ik de/hun lol er wel van inzien (we're all human beings after all).

Na onderweg al vele offers te hebben afgeslagen, lijkt het Patrick toch wel wat om ons voor de terugweg op een bodaboda/brommertaxi te krijgen (na vriendelijk afraden door een van de caregivers bij vertrek). Tja, zo'n ritje is toch al gauw spannender dan een ritje in de achtbaan - mede mogelijk gemaakt door de massa's mede-bodaboda's, matatu's, en andere voertuigen die er allemaal zeker van lijken te zijn dat er óók voor hen nog wel genoeg plek is. Overleefd! Tot zover mijn introductie tot het bedrijvige stadsleven. Daarmee is actie telefoon echter nog (lang) niet afgerond, want om in Uganda een nieuwe telefoonlijn af te sluiten moet je je tegenwoordig registreren met identiteitsbewijs en pasfoto (beetje krom, als je je bedenkt dat je een rijbewijs hier gewoon kunt kopen). Misschien dat m'n nieuwe nummer deze week wel eens geactiveerd wordt, maarja je weet het nooit helemaal zeker hè met die Afrikaanse tijd... (Kan nog geen outcalls maken, maar wel al ontvangen op +256.775.745.246).

En dan nog even over waar het deze periode natuurlijk vooral ook om draait: de kindertjes hier - allemaal met hun eigen (vaak behoorlijk heftige) verhaal, en allemaal met hun eigen trekjes. Maar niemand meer of minder waard dan de ander. Op 't eerste gezicht had ik zoiets van; help! Hoe ga ik al die donkere ukkies (no discrimination) ooit uit elkaar houden? Maar komt tijd, komt raad - is wel gebleken. Met Rebel & Rinkie (de twee 'waakhonden' die hier wonen) was het meteen al raak en het maakte de kindertjes toch wel erg nieuwsgierig toen ze mij met de honden zagen spelen (er wordt hier heel anders omgegaan met dieren dan in Nederland, en Ugandezen zijn over het algemeen best wel bang voor honden)...

- Haha, big boss John (klein ventje bij wie je aan z'n koppie nu al kunt zien dat hij later wel een directeur moet worden) kwam net de 'vrijwilligerskamer' (de kamer die ik deel met de andere vrijwilligster die hier is) in lopen, wetende dat hij iets heel ondeugends aan het ondernemen is. Waarna ik hem herhaaldelijk vol vreugdekreetjes naar de living room breng. -

Ja, het zijn schatjes. Maar ook schatjes kunnen soms behoorlijk dwars liggen. En dit kan ook nog eens razendsnel in elkaar overgaan. Het vervulde me in ieder geval wel met diepe vreugde en heartfelt waardering toen de kindjes (de wat 'grotere', die al min of meer kunnen lopen) me de eerste dag - na samen verstoppertje gespeeld te hebben - begonnen te 'vlooien' en ik hen op mijn beurt aan het lachen kon maken met een kietelsessie. Wat een held, het eerste knulletje dat stiekempjes op me afkwam, me gauw een aai over de bol gaf en toen zo snel mogelijk weer wegrende. En wat een vertrouwen, overgave, pure liefde van deze kindjes wanneer ze zich zo door een 'wildvreemde' laten liefhebben - daar ondanks hun (veelal) traumatische ervaringen in hun nog korte leventje toch nog/weer voor open durven staan. Ik geloof er zeker in dat deze mooie wezentjes allemaal stuk voor stuk een enorme kracht in zich hebben, en zo ook kunnen zorgen dat hun levens echt niet beperkt hoeven te blijven/zijn door pijnlijke gebeurtenissen (verlies van ouders, bijvoorbeeld) uit het verleden.

Verder is het gewoon nog steeds ongelofelijk voor mij hoe hier de meest imposante en bijzondere, grappige, aparte, extraordinaire, onverwachte, bizarre dingen, vogels, bomen planten, struiken, vlinders en nog vele andere (soms niet-identificeerbare objecten) voorkomen - wat voor mij steeds weer een hele belevenis is, maar waar de lokale bevolking totaal niet voor op of om kijkt. Het aanbod in curiosa is zeer uiteenlopend; van mariboe's - enorme ooievaarachtigen met enorme hangkwab onder hun snavel en ‘n gigantische slak groter dan mijn hand, tot de meest originele constructies op fietsen/brommers/hoofden om spullen te vervoeren en bouwsteigers opgebouwd uit houten stokken (is weer eens wat anders dan die voorgeproduceerde ijzerwerken in Nederland). Wat dat betreft ben ik hier nog lang niet uitgekeken en leef ik dag bij dag.

Hoop dat jullie het ook goed hebben - ik zend jullie zonnestralen (het regenseizoen is tot nu toe nog heel vriendelijk)!

Veel liefs,
'auntie' Nikki

P.S. Foto's heb ik tot nu toe nog niet gemaakt, maar dit komt vast ook wel eens... :)

Karibu/welkom!

Hai, welkom in mijn reisdagboekie!

Over een week zal ik onderweg zijn naar een ander werelddeel - nu nog bijna onvoorstelbaar... Er hebben natuurlijk al de nodige voorbereidingen plaatsgevonden (paspoort aanvragen, inentingen regelen, VOG regelen, reis boeken, me inlezen over Uganda en de Afrikaanse cultuur, en dergelijke). Ookvalt er nog wel een en ander te doen (sowieso inpakken, en nog wat meer lezen)...

Hier kun je op de hoogte blijven van de avonturen die ik ga beleven en de ervaringen die ik opdoe tijdens deze reis. Vanaf nu kun je hier zonu &dan nieuwe verhalen en foto's vinden, en op de kaart kun je zien waar ik me ongeveer bevind/ben geweest. Wat meer informatie over mij en de reis die ik ga maken staat in het profiel.

Wil je 'n mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal en/of nieuwe foto's op deze site zijn geplaatst? Meld je dan aan door je e-mail adres achter te laten in de rechterbalk.

Ik zie/hoor jullie graag, duslaat gerust eens een berichtje achter :)

Tot ooit en veel liefs,
Nikki (nu nog vanuit den Nederlanden)

P.S. Iedereen die mij sponsortten bate vanhet weeshuis: ASANTE SANA! Oftewel hartelijk dank, in het Swahili. Ik ga er voor zorgen dat het goed terechtkomt!