Hai mzungu's!

Hier m'n eerste bericht vanuit Uganda, met mijn eerste indrukken in/van Afrika. Ben hier nu bijna een week en elke dag weer is nog steeds vol verwondering. Over van alles. Echt. Life is so unorganised here! Het wordt ook steeds duidelijker dat tijd slechts een relatief begrip is. Ook stroom is hier lang niet zo vanzelfsprekend als in Nederland, vandaar ook dat er tot nu toe - ondanks eerdere intenties/pogingen - nog niet veel bericht van deze kant is geweest. Ik plaats dit bericht via Susanne's laptop (bedankt!), een mede-vrijwilliger uit Nederland. Ben blij dat zij ook hier is, dat we beide dit avontuur kunnen beleven en delen.

Nog geen week geleden dreunde het vliegtuig neer op Afrikaanse grond, deuren open, trapje af. En daar sta je dan, beide voeten op een heel ander werelddeel dan de dag ervoor... En dat valt niet in laatste instantie aan de temperatuur te merken - lekker warm zeg, ook zo midden in de nacht (niks niet vorst en dikke kleren aan!). Naar binnen bij het vliegveld om met z'n allen op een rijtje aan een lange houten 'balie' een formulier over ons geplande verblijf in Uganda in te vullen. Samen met een Fins meisje bedacht wat ze met al die (vrij vaag opgestelde) vragen zouden bedoelen en er maar 't beste van gemaakt. Door naar de rij voor Visa on Arrival en daar een leuk gesprek gehad met de op 't eerste gezicht behoorlijk nors ogende meneer bij 't hokje, wat hem uiteindelijk toch een zeer geïnteresseerde enthousiaste vriendelijke man deed blijken. Wat leuk, wat fijn - dat formele bezigheden toch op een heel informele manier kunnen plaatsvinden. Door naar de bagagebanden om daar, na wat onduidelijkheid bij de overstap in Istanbul, tot mijn grote opluchting te ontdekken dat ook m'n bagage is aangekomen op plaats van bestemming. Dan word ik (het is nacht, dus nog weinig te zien) vanaf het vliegveld in Entebbe naar Kaja Nafasi in Kampala gebracht, waar we worden onthaald door een groepje honden (twee van het huis, en een aantal op bezoek uit de buurt) en na wat hardnekkig getoeter/geklop worden we verder binnengelaten. Daar zie ik al gelijk het eerste dreumesje voorbij dribbelen... Korte rondleiding (de kindertjes liggen natuurlijk al in bed) en dan eerst maar eens naar bed.

Om later op te staan voor een dag vol indrukken. Een beetje (wederzijds) aftasten en voorzichtig wennen met de kinderen. Ook in zo'n warm land kost het even moeite om het ijs te breken. De caregivers (en guards) zijn overigens heel relaxed, daar kan ik best nog wat van leren. 'Don't panic over anything.' :)

Dan ga ik met Patrick (een van de guards) op stap, eerst lopen we naar de 'taxi-standplaats' en nemen daar een matatu/taxi-busje (dan is zo'n busje toch al gauw aan de kleine kant, als je ‘m nokkienokkie volstopt met mensen...) op weg naar Kampala town. Wat een bedrijvigheid aan alle kanten langs en op de weg. Voor mij is het allemaal ongekend ongeorganiseerd, maar de lokale bevolking lijkt precies te weten hoe alles in elkaar steekt. Nou, ik ben hier in ieder geval een nieuwe sport gaan beoefenen: aan de andere kant van de straat zien te komen... Maar ook op de stoep is het wel zo handig om op je hoede te blijven en tijdig weg te duiken voor de enorme vrachten die de mensen op hun hoofd vervoeren. Patrick blijft af & toe lachend op me wachten, wanneer ‘ie merkt dat hijzelf much more skillful is in het manoeuvreren door deze urban jungle dan deze nog vrij onwetende mzungu. We ontmoeten zijn broer, wisselen wat euro's voor Ugandese shillings en kopen hiervan een lokale sim-kaart. Dit alles neemt trouwens wel iets meer tijd in beslag dan het opschrijven van de vorige zin. Maar goed, te midden van al deze drukte hebben we dan ook alle tijd. De mensen hier schromen er trouwens ook totaal niet voor om te laten merken dat ‘n blanke huid eruit springt, en ik krijg op straat dan ook meer dan eens 'mzungu' te horen. Hier zit verder meestal niks achter, 't is voor hen gewoon een uiting van bijzonderheid, maar ik voel me hierdoor soms wel een levende attractie en het kost me wat moeite om daaraan te wennen. Soms kan ik de/hun lol er wel van inzien (we're all human beings after all).

Na onderweg al vele offers te hebben afgeslagen, lijkt het Patrick toch wel wat om ons voor de terugweg op een bodaboda/brommertaxi te krijgen (na vriendelijk afraden door een van de caregivers bij vertrek). Tja, zo'n ritje is toch al gauw spannender dan een ritje in de achtbaan - mede mogelijk gemaakt door de massa's mede-bodaboda's, matatu's, en andere voertuigen die er allemaal zeker van lijken te zijn dat er óók voor hen nog wel genoeg plek is. Overleefd! Tot zover mijn introductie tot het bedrijvige stadsleven. Daarmee is actie telefoon echter nog (lang) niet afgerond, want om in Uganda een nieuwe telefoonlijn af te sluiten moet je je tegenwoordig registreren met identiteitsbewijs en pasfoto (beetje krom, als je je bedenkt dat je een rijbewijs hier gewoon kunt kopen). Misschien dat m'n nieuwe nummer deze week wel eens geactiveerd wordt, maarja je weet het nooit helemaal zeker hè met die Afrikaanse tijd... (Kan nog geen outcalls maken, maar wel al ontvangen op +256.775.745.246).

En dan nog even over waar het deze periode natuurlijk vooral ook om draait: de kindertjes hier - allemaal met hun eigen (vaak behoorlijk heftige) verhaal, en allemaal met hun eigen trekjes. Maar niemand meer of minder waard dan de ander. Op 't eerste gezicht had ik zoiets van; help! Hoe ga ik al die donkere ukkies (no discrimination) ooit uit elkaar houden? Maar komt tijd, komt raad - is wel gebleken. Met Rebel & Rinkie (de twee 'waakhonden' die hier wonen) was het meteen al raak en het maakte de kindertjes toch wel erg nieuwsgierig toen ze mij met de honden zagen spelen (er wordt hier heel anders omgegaan met dieren dan in Nederland, en Ugandezen zijn over het algemeen best wel bang voor honden)...

- Haha, big boss John (klein ventje bij wie je aan z'n koppie nu al kunt zien dat hij later wel een directeur moet worden) kwam net de 'vrijwilligerskamer' (de kamer die ik deel met de andere vrijwilligster die hier is) in lopen, wetende dat hij iets heel ondeugends aan het ondernemen is. Waarna ik hem herhaaldelijk vol vreugdekreetjes naar de living room breng. -

Ja, het zijn schatjes. Maar ook schatjes kunnen soms behoorlijk dwars liggen. En dit kan ook nog eens razendsnel in elkaar overgaan. Het vervulde me in ieder geval wel met diepe vreugde en heartfelt waardering toen de kindjes (de wat 'grotere', die al min of meer kunnen lopen) me de eerste dag - na samen verstoppertje gespeeld te hebben - begonnen te 'vlooien' en ik hen op mijn beurt aan het lachen kon maken met een kietelsessie. Wat een held, het eerste knulletje dat stiekempjes op me afkwam, me gauw een aai over de bol gaf en toen zo snel mogelijk weer wegrende. En wat een vertrouwen, overgave, pure liefde van deze kindjes wanneer ze zich zo door een 'wildvreemde' laten liefhebben - daar ondanks hun (veelal) traumatische ervaringen in hun nog korte leventje toch nog/weer voor open durven staan. Ik geloof er zeker in dat deze mooie wezentjes allemaal stuk voor stuk een enorme kracht in zich hebben, en zo ook kunnen zorgen dat hun levens echt niet beperkt hoeven te blijven/zijn door pijnlijke gebeurtenissen (verlies van ouders, bijvoorbeeld) uit het verleden.

Verder is het gewoon nog steeds ongelofelijk voor mij hoe hier de meest imposante en bijzondere, grappige, aparte, extraordinaire, onverwachte, bizarre dingen, vogels, bomen planten, struiken, vlinders en nog vele andere (soms niet-identificeerbare objecten) voorkomen - wat voor mij steeds weer een hele belevenis is, maar waar de lokale bevolking totaal niet voor op of om kijkt. Het aanbod in curiosa is zeer uiteenlopend; van mariboe's - enorme ooievaarachtigen met enorme hangkwab onder hun snavel en ‘n gigantische slak groter dan mijn hand, tot de meest originele constructies op fietsen/brommers/hoofden om spullen te vervoeren en bouwsteigers opgebouwd uit houten stokken (is weer eens wat anders dan die voorgeproduceerde ijzerwerken in Nederland). Wat dat betreft ben ik hier nog lang niet uitgekeken en leef ik dag bij dag.

Hoop dat jullie het ook goed hebben - ik zend jullie zonnestralen (het regenseizoen is tot nu toe nog heel vriendelijk)!

Veel liefs,
'auntie' Nikki

P.S. Foto's heb ik tot nu toe nog niet gemaakt, maar dit komt vast ook wel eens... :)