Wat een belevenis zeg! Dit alles; deze reis, dit leven, en je ziet nog eens wat... Weet niet echt waar ik moet beginnen (dus maar gewoon ergens, dan zien we vanzelf wel waar we uitkomen).

Na ‘n poosje kwakkelen en een week van ruim vertegenwoordigde lichamelijke malaise, ben ik er weer even flink aan herinnerd hoe wonderbaarlijk het eigenlijk is hoe en dat ons lichaam (meestal) werkt. Oh, ik ben zó blij ik me überhaupt weer fit genoeg voel om iets te schrijven! Heb even wat momenten doorgemaakt waarop ik eigenlijk niet meer zo nodig op welk werelddeel dan ook hoefde te zijn, en dan is het echt van onschatbare waarde en ‘n enorme steun (tussen de Ugandezen die zeer getraind zijn in de meest pijnlijke situaties afdoen met: 'You'll be fine!') om contact te kunnen hebben met 'het thuisfront'. Enorm bedankt daarvoor! Faraway so close :)

Door deze lichamelijk strijd is m'n bezoek aan de 'big 6' niet doorgegaan (anders had ik afgelopen dagen in de jungle tussen de chimpansees geslingerd), maar vooralsnog is het wel even indrukwekkend genoeg om me sterk genoeg te voelen om me, weliswaar nog steeds gewapend met zakdoek, hier weer tussen de snotaapies (ja, 'het heerst') te begeven. En wie weet wie/wat ik de komende weken nog allemaal tegen ga komen (naast mezelf)...

De andere vrijwilligster, met wie ik een kamer deelde, is afgelopen week (voorlopig...) weer teruggegaan naar Nederland en daarmee is ook meteen het vaste, dagelijkse contact 'van eigen bodem' foetsie (dus ben ik me nu op eigen houtje aan het verwonderen om de zeer interessante Ugandese manier van leven ). Prijs mezelf gelukkig dat we een aantal weken lief & leed hebben mogen delen hier in Kaja Nafasi en hier samen onze weg in hebben gevonden. Dankjewel Suus - heb ‘t goed!

Nu m'n kamergenootje hier dus niet meer is, zou je wellicht denken dat ik het rijk voor mij alleen heb... Nou, niet dus! Naast de steeds vaker terugkerende kindertjes (zal geen namen noemen...)met een onderdrukte glimlach op hun smoeltje die verraad dat ze eigenlijk best wel weten dat ze 'verboden gebied' betreden, vliegt/zoemt er ook regelmatig e.e.a. rond (niet problematisch overigens; een klamboe kan best handig zijn en muggenspul heb ik tot nu toe nog helemaal niet hoeven gebruiken), geregeld komt er ook een hagedisje langs, ‘n kikkertje komt ook wel eens voor, er is een muis in huis (wellicht ook een koudje gevat, want laatst heeft ‘ie een poging ondernomen om m'n zakdoek onder de deur door te slapen, haha!), en verder probeer ik me maar niet al te druk te maken over de nachtelijke verblijfplaats van de soms ondefinieerbare krioelende beestjes die me overdag soms verrassen (waar zou bijvoorbeeld die uit de kluiten gewassen kakkerlak die ik net in de badkamer tegenkwam heengegaan zijn?)...

Zoals in m'n vorige bericht ook al aangaf, is het in Kampala een drukte van jewelste en persoonlijk denk ik dat ook deze hoofdstad toch 'een beetje' vervuild en (hoewel op Afrikaanse wijze) verwesterd is. In town valt aan zwarte uitlaatgassen, hordes straatverkopers (met de meest uiteenlopende nutteloze rotzooi), een hoop stof, chaos en relaxte bedrijvigheid niet te ontkomen. Met dubbele gevoelens zit ik dit te typen; pas m'n tweede en toch alweer m'n laatste (wat langere) verhaal vanuit het Kaja Nafasi Family Home, aangezien ook in deze cultuur van taking it easy de tijd lijkt te kunnen vliegen en m'n 'werkperiode' er hier alweer bijna op zit. Niet echt bepaald de laatste werkweek zoals ik die me had voorgesteld, maar een grote oefening in geduld en rustig aan doen en luisteren naar wat m'n lichaam duidelijk probeert te maken. Tja, het is bij nader inzien ook niet niks - in zo'n geheel nieuwe omgeving terechtkomen blijft niet 'slechts' beperkt tot een ander continent, maar blijkt soms zelfs een wereld van verschil. Ook al zit m'n avontuur op het Afrikaanse continent er voorlopig nog niet op, met alle gebeurtenissen van afgelopen weken in/rond Kaja Nafasi ben ik voor mijn gevoel toch zeker al een hele boel bijzondere, indrukwekkende, eerstehands ervaringen rijker (voor de op meest creatievie wijze overgelopen poep- en piesbroekies draai ik m'n hand in ieder geval niet meer om...)!

Het kruipende knulletje (waarschijnlijkruim 1 jaar oud/jong)die laatst binnen is gebracht (achterlaten door z'n vader in een ziekenhuis); oooh wat een schatje - haha,en een boeffie! Heeft ook precies door op welke momenten hij welk bekkie moet trekken om mijn hart voor ‘m te laten smelten. Kleine charmeur!Nou is het natuurlijk de kunst om niet al te gehecht te raken (both sides), maar er is gewoon zoveel liefde! En zóveel warmte als zo'n levend wezentje zich dan uiteindelijk overgeeft in je armen, na een hevig gevecht tegen de slaap. Ik denk dat er geen woorden zijn die echt kunnen beschrijven hoe diep zulke gevoelens kunnen gaan :)

Maar het is natuurlijk niet alleen maar happy happy joy joy en van tijd tot tijd heel confronterend. Het lijkt soms zo onmogelijk om ook maar enig idée te hebben van wat er in die koppies omgaat... ‘t Kampioentje hier in het spontaan in schaterlachen uitbarsten, is ook degene die opeens aan kan komen rennen, flink bijten, en er dan weer gauw vandoor gaan. Ik bijt maar niet terug (stiekem vind ik het toch ook wel heel tof dat mijn naam - of in ieder geval iets wat erop lijkt - de eerste herkenbare klanken zijn die dit kleine monstertje ten gehore brengt), maar toch is het van tijd tot tijd wel even flink doorbijten/slikken om met deze plotselinge stemmingswisselingen om te gaan. Dan hoop ik soms maar dat het vertoonde gedrag niet het enige reflecteert waar zij zelf in hun vroege jeugd mee te dealen hebben gehad. Het is ook een oefening in loslaten en overgave, want ook al zou ik soms meer bergen willen verzetten - het meeste wat ik hier voor hen kan betekenen is waarschijnlijk om er gewoon simpelweg voor ze te zijn. Onvoorwaardelijke liefde schenken. Daar ontbreekt het de vaste medewerkers hier vaak aan; de tijd en dus mogelijkheid om al die kleine wondertjes behoorlijke persoonlijke en liefdevolle aandacht te kunnen geven. En dan hoop ik maar dat hoe klein mijn bijdrage soms ook voelt; dat m'n goeie intenties de hartjes van deze schatten toch echt bereiken en ze voelen dat ze het waard zijn om te leven.

Wat me nog steeds niet ongeroerd laat, is hoe aanwezig armoede hier is. Hoewel een van m'n laatst ondernomen activiteiten in Nederland nog het invullen van kwijtscheldingsformulieren was, word ik hier - net als iedere andere mzungu - toch al gauw gezien als wandelende geldbron. Best wel ongemakkelijk. En tegelijkertijd ook een soort van begrijpelijk. Heel dubbel.

Loop je over een van de zovele straatmarkten in Kampala - waar het heel normaal is om precies dezelfde waar eindeloos naast elkaar te verkopen (het schijnt in zekere mate nog te werken ook) - dan is het niet uitzonderlijk om meteen daarachter uitgestrekte sloppenwijken aan te treffen. Indrukwekkend. En pijnlijk (bij vlagen zelfs gruwelijk). Mensen hebben hier echte problemen (voorbij of hun meubels en gordijnen wel bij elkaar passen and such), maar je komt hier ook pure vreugde tegen (voorbij de overwinning van het bezitten van de nieuwste iPhone). Wat een blijdschap die kinderkoppies kunnen uitstralen als ze met zelf verzamelde bloemetjes, zaadjes en takjes in de weer zijn! Dan is het maar de vraag wat je eigenlijk onder armoede verstaat (materieel/emotioneel)? En welke soort rijkdom is nou echt het meest verrijkend? Was de mensheid vandaag de dag nou maar wat kundiger in (eerlijk) delen... Dilemma - want corrupte bezigheden lijken over de hele wereld aanwezig, in verschillende systemen in soms zeer verschillend jasje gestoken, waardoor vertrouwen en naïviteit algauw elkaars near enemies lijken te worden...

Er zitten zoveel verschillende lagen in een cultuur, wat dat betreft hoeft een mens denk ik nooit uitgekeken te raken. Dat verschilt natuurlijk wel van plek tot plek/mens tot mens(ook hier), maar over 't algemeen lijkt men zich hier niet zo druk te maken om eventuele verwachtingen van wie/wat dan ook. Zo spontaan/ongecensureerd. Hoewel ook dat een keerzijde kan hebben, over gevoelens/emoties praten is hier namelijk niet heel vanzelfsprekend en dat maakt dat er soms geen peil valt te trekken op hoe iemand zich nou echt voelt. Zo gaat het hier lang niet altijd zo easy-going als in eerste instantie wordt voorgedaan, en vooral naarmate ik hier wat langer ben en krijg ik steeds iets meer inzicht in hoe krom sommige dingen in elkaar steken. Life aint always fair... Maar ik blijf erbij dat het een enorm geschenk is dat ik dit avontuur zelf mee magmaken en aan levende lijve kan ondervinden hoe het leven óók geleefd kan worden.

Oja, waar ik nog steeds versteld van kan staan is dat men het hier serieus koud vindt... zodra de temperatuur onder de 25 graden dreigt te komen. Nou, je kunt je waarschijnlijk niet voorstellen hoe gauw de truien, vesten en jassen dan aangetrokken worden! En dat ik dan (al zwetend) in m'n shirtje over de Nederlandse temperaturen vertel en dat ze zich dan werkelijk waar in alle ernst af zitten te vragen hoe je in hemelsnaam kan overleven in een land waar het kwik zelfs onder nul kan komen. Haha!

De wet van entropie is ook hier volop van kracht (ook naar bed gaan vergt hier enige voorzichtigheid...), maar ook daarbij doet men hier z'n best om zich vooral niet al te druk te maken. God heeft hierin ook zeker een handje, want hee! Als God het wil, komt het vast allemaal wel weer op z'n pootjes terecht... Soms kan ik wel enigszins lachen om die mentaliteit, maar ook hieraan zit een keerzijde: eigen initiatief/innovatieve ideeën zijn vaak ver te zoeken. Dit zou je natuurlijk ook kunnen verkopen onder de noemer overspannenheidspreventie.... Maarja, ondertussen doen we wel al geruime tijd met z'n allen met één badkamer, aangezien de pleepot van de ander verstopt is en vandaar maar meteen de hele badkamer hermetisch afgesloten. Ach, de loodgieter komt vast wel eens... Het is alleen nog even de vraag wanneer. Eén ding is zeker: 'It'll be fine'!

Heb ondertussen ‘n soort van reisplannetje voor komende tijd verzonnen, en kijk er zeker naar uit om met eigen ogen wat meer van de schoonheid van dit Afrikaanse land te gaan ontdekken (na alles wat ik er tot nu toe vooral over gehoord/gelezen heb). Into the great unknown! Voor zover het hier zin heeft om te plannen, lijkt het erop dat ik komend weekend naar een wat afgelegener plek afreis om daar te proeven van het leven bij een familie in ‘n village in een wat meer rural environment: Kyazanga (zuidwestelijk gelegen, voor degenen met een atlas en interesse)... Zin in!

En totdat het er van komt om ook wat persoonlijker te reageren: hartelijk bedankt voor alle lieve, leuke, mooie berichtjes die ik van jullie mag ontvangen! Doet me echt goed :) M'n gedachten gaan meer dan eens jullie kant uit! Take care, crazy mzungus!

Tot... ooit :)
Veel liefs, Nikki

P.S. Of hadden jullie het graag nog wat meer van de hak op de tak gewild? :)